ŞƏHİDLƏR Canını can üstə fəda edərkən, Cənnət qapılarını açdı şəhidlər. Düşmən gülləsinə sinə gərərək, Özünü odlara yaxdı şəhidlər! Dilində duası, əlində silah, Əzmlə döyüşdü bizim şəhidlər. Hər ana dilindən çıxdı böyük ah, Silinməz iz qoydu qəlbdə şəhidlər. Qış günü o, soyuq səngər

(Borçalı elinin görkəmli alimi professor Camal Mustafayevə həsr edirəm.) Rəssam, heyrətə sal bütün aləmi, O dalğın gözləri əbədiləşdir ! O gözlər müdriklik məbədi kimi Sokratın bizimlə görüş yeridir. “Filosof gözləri” tablosu yarat, Orda fikirlərin görüm rəngini. Açılsın gözlərim önündə

Uşaq vaxtı həmişə istəmişəm ki, qara plaşlı, qara şlyapalı, əlində sehrli çubuq olan bir sehrbazla qarşılaşım ( deyirlər ki, sehrbaz möcüzələr törədir) və ondan üç şey istəyim. Birincisi budur ki, elə eləsin, bütün silahlar yer üzündən yox olsun. Çünki uşaqlar və göyərçinlər silah səsindən qorxur.

Seyraqif Coculu ANA DİLİM, ŞİRİN DİLİM İçimizdə dərd yaşayır, Zaman-zaman çözəmmirik. Parçalayır içimizi, Ağrısına dözəmmirik. Nə imkan var əlimizdə, Nə bu dərdə çarası var. Qəlbimizdə sızıldayan, Turan adlı yarası var. Sinəmizdə qövr eyləyir, Min ildirki yaralanıb. Çox tökülüb qadaş qanı,

Dünyamalı Ali oğlu Məmmədov 1979-cu ildə qədim Borçalı mahalının aran bölgəsində - Bolus (indiki Bolnisi) rayonundakı Faxralı kəndində anadan olub. 2000-ci ildə BDU-nun mexanika-riyaziyat fakültəsini bitirib. Ailəlidir. Profesional fotoqraf kimi tanınır. Biz də Dünyamalı Faxralıya uğurlar arzulayır

Hər bir insanın həyatında bir an olur... o bir anın içində insan böyüyür, qocalır hətta ölür... O anda sanki zaman donur, həyat dayanır, yer kürəsi artıq fırlanmır. Hər kəsin həyatında olur o an, yuxudan ayıldığı, xəyallardan oyandığı, göylərdən yerə çırpıldığı, sərt şilləni yediyi, qaranlıq

Zəngli saatın çalmasından həmən sonra qalxmışdı ayağa, paltaryuyanı qoşdu. Çaydanı qazın üstünə qoydu. Eyvandakı balaca dibçəklərini suladı. Demək olar ki, hər gün gördüyü işləri əl alışqanlığı ilə təkrar etdi. Bəzən gözlənilməz əlavələr olurdu. Məsələn qızı qəbiz olmuşdu neçə gün idi. Yazıq körpə

“Qonşuluqda yaşlı bir kişi vardı... dünyanın hər üzünü görmüşdü. Uşaqlıqda ata məhəbbətindən məhrum olmuş, gənc yaşında - Cahan savaşında sağlamlığını, daha doğrusu, gözünün birini itirmişdi. Baxışlarına bir nisgil, bir kədər çökmüşdü elə bil. Söhbətə başlarkən, sinəsindən bir ah qopardı, o ahın

Vüsalı ilk dəfə birinci kursun ilk dərs günündə Tibb Universitetinin qarşısında görmüşdüm. Yanımda yenicə tanış olduğum qrup yoldaşlarım vardı. Vüsalın Universitet həyətinə ilk girişi yadımdadı. Ayağını çəkə-çəkə, yaxasının düyməsini yoxlaya-yoxlaya gəlirdi. Məndən fərqli olaraq çəlimsiz idi.

Hay verək haqqın səsinə, Bir Cənubun nəfəsinə, Bütöv Vətən həvəsinə, Gəlin çıxaq evimizdən, Oba-oba,küçə-küçə, Haya çıxaq,küyə çıxaq, Bəyan edək tarix boyu, Bizdən olub bizsiz qalan, Tarix yazıb izsiz qalan, Ata-baba haqqımızı, İtib batan qanımızı, Parçalanmış torpağımızı...! Əsrlərdir yad əlində,