Abayət QURBANOVA (1963)

TƏBRİK EDİRİK!

Abayət Qurbanova - 1963-cü il martın 19-da
qədim Borçalı mahalının Sarvan elində,
indiki Gürcüstanın Marneuli şəhərində anadan olub.
1980-cı ildə buradaki 1 saylı orta məktəbi, 1985-ci ildə A.S.Puşkin adına Tbilisi Dövlət Pedaqoji İnstitutunun
Azərbaycan bölməsinin filologiya fakültəsini
Azərbaycan dili və ədəbiyyatı ixtisası üzrə bitirib.
1988-ci ildən bu günə qədər Tbilisi şəhərindəki
64 saylı orta məktəbində işləyir.
1994-cü ildən 2006-cı ildək eyni zamanda paralel olaraq,
Gürcüstan Dövlət Radio-Televiziya Komitəsinin Azərbaycan dilində verilişlər redaksiyasında
diktor da işləyib.
Abayət Qurbanovanın gözəl ailəsi, bir qızı, bir oglu,
dörd nəvəsi var.

Müəllim həmkarı Batıxan Xiyalovun "Gürcüstan" qəzetinin
18 may 2018-ci il tarixli sayında Abayat Qurbanova haqqında dərc etdirdiyi "Peşəsini sevən və sevdirən insan" sərlövhəli məqaləsində oxuyuruq:
"Hər bir insanın alın yazısı var. Bu alın yazısı insanın heyatını, fəalliyyətini müyyən edir, ondan kənara çıxmaq olmur. Bəzən bunu bəxtlə, tale ilə əlaqələndirirlər. Alın yazısında qürurun, fərəhin, ilhamın, məhəbbətin, sevginin də yeri var.
Haqqında söz acacagımız insan Abayat Qurbanovdur. O, müəllimdir, həm də qabaqcıl məüllim.
Peşəsini sevən və sevdirən müəllimdir. Didaktikanın üsullarini bacarıqla təbliğ edir,
həmişə axtarışda olur, biliyini artırır, zənginləşdirir..."

Bütün bunlarla yanaşı, qeyd etmək istəyirik ki, Abayat Qurbanova özünün müəllimlərini də heç zaman unutmur, ustadlarının əməyini yüksək qiymətləndirir. Həmişə söhbət zamanı, öz bilik və bacarıgını institutda oxudugu vaxt tanınmış dilci alim, flologiya elmləri doktoru, professor Mədəd Çobanovdan və ədəbiyyat müəllimi - flologiya elmləri doktoru, professor Adil Mişiyevdən aldığını, onların tövsiyyələrini heç vaxt unutmadığını, bu günün özündə də yaddaşında qoruyub saxladığını və lazım gəldikcə öz təcrübəsində istifadə etdiyini vurğulayan A.Qurbanova Azərbaycan dilinin qramatikasının qayda qanunlarını, Azərbaycan ədəbiyyatının sirlərini bacardıgı qədər şagirdlərin yaddaşına hopdurmağa çalışır. Səmimi, mehriban və incə təbiətlidir. İndi onun yetirmələrinin çoxu özu ilə bərabər işləyir. Həmkarları ilə həmişə pedoqoqikaya, tədrisə-tərbiyə, dil və ədəbiyyata aid mühakimələr aparır. O, Gürcüstan Təhsil və Elm Nazirliyinin milli tədris planlatının yerinə yetirilməsində
fəal çalışır.

Abayət xanım Qurbanova həm də həssas qəlbli insandır, saz-söz vurğunudur, bədii yaradıcılıqla da məşgul olur, gözəl şeirlər müəllifidir. O, qabaqcıl müəllim olmaqla yanaşı, həm də istedadlı şairə kimi tanınır. Şeirləri "Gürcüstan", "Sözün işıgı", "Ozan", "Ziya", "Şərqin səs", "Elm və təhsil" qəzətlərində, "Sazlı-sözlü Borçalı" Ədəbi Məcmuəsində, "Zirvə" poeziya antologiyasında, "ZiM.Az", "Zirve.info", "Borcali.org" və s. saytlarda dərc olunmuşdur. Şeirlərinin qayəsində sevgi-məhəbbət, körpə balalar, dil, qələm, insanların ürəyi, qəlbi, rəftarı, münasubətləri və s. durur.

A.Qurbanova istəkli nəvəsinə həsr etdiyi "Ciyərparam" seirində yazır:

Ay mənim şirin balam,
Sevimli ciyərparam.
Gəl öpüm gözlərindən,
Qoy, doyum sözlərindən...

Burada nənənin nəvəsinə olan ülvi hissləri, saf, təmiz məhəbbəti əks olunur. Şeirdə nənə nəvəsinə xoş arzularını bildirir. Nəvəsinə ay keçsin, il dolansın, - deyir, onun böyüməsini, gələcəkdə pəhləvan olmasını, oxumasını, toyunu görməsini arzulayır.
O, balaca nəvənin gələcəkdə böyük ümid yeri olacagına əminliyini bildirir.

"Qələm" adlı şeirində qələm sahibinin hec vaxt işinin çətinliyə düşmədiyini, onun hər şeyə qalib gələcəyini ifadə edir. Onun şeirində dərin fikir, dərin məna vardır. Müəllif "Dilim" şeirində xalqın varlıgında dilin rolunun əhəmiyyətini göstərir. Dillə millətin vahid anlayış olmasını vurgulayır:

Dil varsa xalq da vardır,
Dilim mənim qan yaddaşım,
Dilim mənim can yoldaşım,
Dilim ölsə məndə ölləm,
Millətimi yaşat dilim!

Onun fikirincə müasir dövr qloballaşma dövrüdür. Qloballaşmanın həm müsbət, həm də mənfi cəhətləri vardır. Xalq, yaxud hər bir millət özünün mənəvi dəyərlərini, əxlaq, adət-ənənələrini hətta dili də itirə bilər.
Ona görə də dilimizi qorumaq və yaşatmaq bizim birinci dərəcəli vəzifəmizdir.
Bir sözlə, Abayat Qurbanovanın şeirləri oxunaqlıdır, ürəyə yatandır, insanda gözəl əhval-rühiyyə yaradır.


Müşfiq BORÇALI,
ZiM.Az


GƏLDİM

Daģlarda bòyùdùm, daģlara gəldim,
Barlı-bərəkətli baģlara gəldim.
Gòlləri sonalı, òrdəkli, qazlı,
Başı ag òrpəkli daģlara gəldim.

Əlimdə kitabla, dəftətlə gəldim,
Sinəmdə qòvr edən dərd-qəmlə gəldim.
Açdı qucaģını ''Quru dərə'', ''Pir'',
Hayqırıb dostlara, haraya gəldim.

Dostlar, gòrùşməyə daģlara gəldim,
Otlanmış izləri açmaģa gəldim.
Əslimdən-nəslimdən dinləmək ùçùn,
Anamı, lələmi sormaģa gəldim.

Kəm gòzdən yayınıb dinməyə gəldim,
"Qirxbulaq" suyundan içməyə gəldim.
Kòksùmdə çaģlayan sòz qatarından
Ìnci tək sıraya dùzməyə gəldim.

''Mayıs qaymaģı''nı yeməyə gəldim,
Sevgi çələngini hòrməyə gəldim,
Əsən kùləklərdən ilk məhəbbəti,
Arayıb-axtarıb sormaģa gəldim.

Yemlikli çòlləri gəzməyə gəldim,
Çiləyi yemliyə dùzməyə gəldim,
,,Axa'' dərəsində bir dəstə qızdan,
''Xatirə'' dəftərmi yazmaģa gəldim.


Rəvadırmı məndən ayrı qalasan?!

Aldıģım nəfəsim, havam suyumsan,
Damarımda axan qanım, canımsan.
Sərviboylu, gùlərùzlù yarımsan,
Rəvadırmı məndən ayrı qalasan?!

Oxuyarkən sevimli musiqimsən,
Dùşùnərkən xoş-xoş xəyallarımsan,
Sən ki, mənim dòyùnən ùrəyimsən,
Rəvadırmı məndən ayrı qalasan?!

Zùlmət gùndə işıģımsan,nurumsan,
Şòlə saçan gùnəşimsən,ayımsan,
Əllərimdən tutan can yoldaşımsan,
Rəvadırmı məndən ayrı qalasan?!

Haylayanda harayıma gələnsən,
Aģlayanda gòz yaşımı silənsən,
Sən ki mənə òmrùm-gùnùm deyənsən,
Rəvadırmı məndən ayrı qalasan?!



Sənin məhəbbətinlə

Dùzlərdəkì ceyranam,
Daģlardakı maralam,
Havadakı qartalam,
Aģlayan bir anayam,
Sənin məhəbbətinlə.

Ərşə çəkilər yuxum,
Hər an səni anaram.
Qəlbimdə sirr saxlaram,
Alışaram ,yanaram,
Sənin məhəbbətinlə.

Gùl dodaqlar titrəyər,
Ala ģòzlər gəl deyər,
Bir səs gələr ìçimdən,
Cùt sonam olmaz deyər
Sənin məhəbbətinle.

Ùrəyimsə sev deyər,
Sevgili ,canan deyər
Keçsə də aylar,illər
Yenə də canan deyər
Sənin məhəbbətinlə.


Qələm

Sarılaram qələmə,
Dərdimi qələm anlar.
O kònùl sirdaşimdı,
Yalnız o məni anlar.

Saçima siģal çəkər,
Goz yaşımı hey sìlər.
Şùkùrlər olsun,Xuda,
O mənə yol gòstərər.

Onunla yol gedənin
Yolu dùşməz çətinə.
Aģ kaģız ùzərində
İnci dùzər telinə.

Qələm mənim çòrəyim,
O, dòyùnən ùrəyim.
Əllərimdən dùşməyən
Yol yoldaşım,kòməyim.


Ùrək

Ùrək bir dùnyadìr, òyrənmək gərək
Ùrək bir şùşədir, saxlamaq gərək,
Her insan ùrəyin bilməz qədrini,
Hər ùrək insana verməz bəhrini.

Ùrək yanģısını dadmamış kəsə,
Nə desəm əbəsdir,nanəcib, nəsə
Arif deyər sòzù anlayanlara,
Ùrəkdə aslanı saxlayanlara.


Sevda

Məhəbbətin həyat verdi,
Sevdan mənə qanad verdi,
Eşq atəşi parcalandı,
Pərvanə tək alovlandı.

Görən dedi: -Nə sevdadı,
Bitməyənmi bir sevdası,
Bu sevdanın sonu yoxmu?
Bu cəfadan şəfa yoxmu?

Durub xeyli düşündüm mən,
Nə dindim,nə danışdım mən,
Gah alışdım,gah da söndüm,
Nərildəyən şirə döndüm...

Qaş-qabagın tökəndə sən,
Dedim ki, bir sən olaydın,
Bir də ki, qumlu sahillər,
Əhdinə sadiq olaydın.

Həzin-həzin nəgmələrlə
Sahilboyu ləpələrlə,
Dönərək ürkək baxışla-
Ömrü bəzəyək naxışla.


Ciyərparam
(Əzizləmə)

Ay mənim şirin balam,
Sevimli ciyərparam,
Gəl öpüm gözlərindən,
Qoy doyum sözlərindən.

Ay mənim pöhrən balam,
Günbəgün köklən balam,
Ay kecsin, il dolansın,
Sən ol pəhləvan balam.

Ay mənim ton-ton balam
Qoy görüm toyun balam,
Vagzalını calsınlar,
Meydanı boşaltsınlar.

Nənən qolun qaldırsın,
Anan dursun sındırsın,
Görən desin can balam,
Bu toy mübarək balam!


GƏLİR BAHARIM

Qəlbim coşur, çaģlayır,
Bùlbùllər nəģmə deyir.
Yamaclarda lalədən,
Təzə-tər bənòvşədən,
Qızlar dəstə baģlayıb
Dòşlərinə taxırlar.
Meşənin cah-cəlalı,
Aģuşuna çaģırır.
Kəklik, turac, qırqovul,
Çəmənlikdə òtùşùr.
Şən sədalar altında,
Aləm bayrama dònùr.
Sevgililər gòrùşùr,
Qəlbì tez-tez dòyùnùr.
Deyir, gəlir baharım,
Sona yetir ah-zarım.


EY İNSAN

Əzəldən yaratmış səni yaradan,
Uca dayan, yaranmışdan her zaman.
Yetişməsin sənin pùr kamalına,
Başı qarlı daģlar, yaşıl meşələr.

Sev səni sevəni, ey bòyùk insan!
Sevgini gòvhərə dəyişmə, insan!
Heç vaxt alçalaraq òlmə, ey insan!
O insan adını itirmə, insan!

Dùnya malı bu dùnyada qalarkən,
Gòzəl insan sen gòzutox qalasan.
Deyib-gulùb həyatdan kam alasan,
Yetìşəsən kəhkəşana, ey insan!


Gələ bilmədin

Gòzlədim yolunu, gələ bilmədin,
Dərdimi anlayıb, sora bilmədin.
Səndən başqasını sevmərəm , dedin,
Bumu səndə vəfa, bumu ilqarın?!

Sən ki etibarlı, vəfalı idin,
Bəs nədən vəd verib, biryolluq getdin?!
Aģrıdan, acıdan başqa nə verdin?!
Ruhumu bədəndən alıb da getdin.

Gahdan ara-sira dùşərsən yada,
Sinəmdə kòklənən tar-kaman kimi
Çalmaq istəsəm də, çala bilmədim,
Sevgì şərbətini içə bilmədim.


İstədim sevəm, seviləm...

Hər zaman, hər an,
İstədim sevəm,
Bir də seviləm.
Bu gah alındı,
Gah alınmadı.
Sevda deyilən,
Şirin şərbəti,
Çox gec dadmışam,
Vaxtsız tapmışam.
Bu isə məni
Yixdı, tukətdì,
Sevincdən də çox
Kədər gətirdi.
Aģil soylədi,
Bu qara sevda,
Ùrək sòylədi,
Bu dəli sevda.
Çalışdım ki mən
Unudam onu,
Ayım dolandı,
İllərìm keçdi.
Odlandı kònlùm,
Alışdı qəlbim.
Səssizcə yandı,
Kùl tək qalandı.

Abayət QURBANOVA,
ZiM.Az


.