BAR QIZI (Hekayə)

TANIŞ OLUN:
Zamin Təhməzov
1968-ci il aprelin 29-da
(sənədlərdə avqustun 1-də yazılıb)
Vətənimizin ən dilbər guşələrindən olan və
1992-ci ildə Ermənistan Respublikasının
Silahlı Qüvvələri tərəfindən işğal edilmiş
Laçın rayonunun Bozlu kəndində anadan olub.
1992-ci ildə ADPU-nun filologiya fakültəsini bitirib.
Bakıdakı 295 N:-li orta məktəbdə müəllim işləyir.
Zamin Təhməzov hələ gənc yaşlarından bədii yaradıcılıqla da məşğul olur.
Şeirləri "Şərqin səsi", "Elm və Təhsil" qəzetlərində,
"Zirvə" Poeziya antologiyasında dərc olunuub.

=======================

8-ci sinifdə oxuyanda artıq hiss etdim ki, Zozunu sevirəm.
Ancaq Zozunun bundan xeberi yox idı, heç mene ehemiyyet bele vermirdi.
Zozu günü-günden ete-qana dolurdu. Sarı saçları vardı, ortadan ten ayırdığı ağ bantlı qoşa hörükleri onu daha da cazibedar gösterirdi. Belke de bu, mene ele gelirdi, eslinde Zozu o qeder de gözel-filan deyildi. Hetta sözúmüz çepleşende ona "pısıríx", "dombagöz" kimi şanlı epitetler de söyleyirdim. Gör ha, qara, nelbeki gözlere men nece de qiymet vermişəm, Allah...

İkimiz de elaçı idik, şeklimiz mektebin Şeref lövhesine vurulmuşdu. Ancaq Zozu menden bir addım önde idi. Yaxşı inşa yazmağı vardı, xetti muncuq kimi idi. O xette göre Zozunun barmaqlarından öpmeyim gelirdi. Hetta sinifde heç kim olmayanda onun inşa defterini açıb yazılarından öpmüşdüm. Hemin günü günah işlemiş bir bende kimi Zozunun gözüne görünmemeye çalışırdım. He, yaxşı yadıma düşdü, Zozunun inşa deftetinin vereqlerinin arasında artıq qurumuş benövşe, nergiz, qızılgül yarpaqları da var idi...
Her gün hamıdan qabaq gelib onun yolunu gözleyirdim. Özümden asılı deyildi, heç özüm de bilmirdim ki, menim reftarımda niye bele deyişiklik var. İştahsız idim ,diqqetimi bir yere cemleye bilmirdim, hetta derslerimi de yaxşı öyrene bilmirdim. Fizika müellimi ise yas yerinde atama menden narazıçılığını bildirmiş, Zozunu misal göstererek, onu teriflemişdi. Atam hemin gece meni çox danladı, üstüme qışqırdı. Men de hirslenib gece evde deyil, tövlede, ineklerin axurunda yatdım. Tebii kı, Zozunun xeyalı ile....
Bayaqdan "Zozu", "Zozu" deyirem, gözümü açandan hamı onu bele çağırırdı. Esl adı Zoya idi. Eslinde Zoya da qısa ad idi, niye onu bele çağırırdılar, anlamırdım.
Bır gün derse gelmedi, hetta bir aydan çox gelmedi. Apendisit emeliyyatı olmuşdu, yanaqları solmuş, nelbeki gözleri sanki çuxura düşmüşdü. El bil, onsuz da qısa olan boyu bir az da balacalaşmışdı, sanki özü öz görkeminden xecalet çekirdi. Amma mene ele gelirdi kı, Zozunun bu hala düşmesinin sebebi tekce onun xesteliyi deyildi, ne ise başqa bır sebeb de var idi. Hem derslerini de yaxşı oxumurdu, evvelki tek duyğulu inşa da yaza bilmirdi.

Artıq 9-cu sinifde oxuyurduq. Eşitdik ki, sen deme, Zozunun göbekkesmesi varmış, esgerlikden qayıdıb, ata-anası da bu işi artıq resmiyyete çevirib nişan qoymaq isteyirler. Oğlan kendçimiz idi, adı da Elaslan idi. Qara qıvrım saçları, enli bığları var idi, boyu da hündür. İnsafen, yaraşıqlı olmaqla beraber, imkanlı aileden idi. Atası anbardar işleyirdi, hem de rayon sovetinin deputatıydı. Ancaq Zozunun boyu Elaslanın ortasına gücle çatardı.

Zozu da utandığından heç kimin üzüne baxmırdı, hetta bir defe idman dersinde sinifde heç kim olmayanda onun hıçqıra-hıçqıra ağladığını görmüşdúm. Axı men onu ondan xebersiz izleyirdim.
Elimden heç ne gelmirdi. Elaslanla "duele çıxmaq" halım da yox idi, men ona neyleye bilerdim ki? İstese, meni bir eliynen göye qaldırıb yere çırpardı.
Atası ona yağın içinde qırmızı "Moskviç"de almışdı, hem de Kirovabaddakı (Gence) Kend Teserrüfatı İnstitutuna qiyabi qebul eletdirmişdi. Hemişe de acığım tuturdu kı, Elaslan istese, Zozudan da qeşeng, gözegelimli, ucaboylu qíz alar, neyine lazımdı axı Zozu onun.?

Amma Elaslandan qisasımı bir balaca aldım. Kendde toy var idi, hem de toyun ikinci günü, nece deyerler, "razqar" vaxtı idi. Elaslan da "Moskviç"i toy heyetinin kenarında enli bir yerde diger maşınlarla bir yerde saxlamíşdí. Erinmedim, eve gedib yüzlük mismarı cibime qoyub maşınlar saxlanan yere geldim. Bır xeyli etrafı marıtlayandan sonra mismarla maşınín her terefini cızıq-cızıq etdim. Her cízdíqca, ele bil, mismarı Elaslanın etine yeridirdim ve o da mene ağlaya-ağlaya yalvarıb deyirdi ki, qurban olum, qelet elemişem, ... yemişem anbardar papamnan. Üreyim soyumadı, tekerlerin dördünü deşib havasını boşaltdım. İşimi görüb qurtardıqdan sonra heyecanla özúmü toy mağarına saldım. Elaslan ve dostlarí "Yaníq Keremi" oynayırdílar. Özú de Elaslan içmişdi, herden fors üçün rusfason tans elementleri de qatırdı reqsine. Belke de özünü Zozuya gösterirdi, axı Zozu da mağarda idi. Zozuyla bir anlığa baxışdıq ve men özümden asılı olmayaraq ona göz vurdum. Yox, bu onu ele salmaq menasínda deyildi, Elaslanın bir qeder sonra düşeceyi komik veziyyete bir işare idi.

Toy hele davam edirdi. Elaslangil, nehayet, mağardan çıxdılar. Aradan beş deqiqe keçmemiş ses-küy etrafı bürüdü. Elaslanın atası tuluğa oxşayan qarnını geberderek sesinin yoğun yerine salıb bağırırdı. Boynunun damarları ele şişmişdi ki, az qala, o tuluq qarnı partlayacaq, içindeki zir-zibil yan-yöreye dağılacaqdı.
-Hansı anasínın emceyi bele-bele olmuş maşını bu güne qoyub e?
Elaslanın atası xoruz sesi eşitmemiş ele dürlü-dúrlü söyüşler söyürdü ki, mene lezzet eleyirdi. Söyüş kolleksiyamın içine yeni, qatı açılmamış orijinal söyüşler elave etdim. İndinin özünde de bu söyúşlerden en kritik meqamlarda istifade edirem ve sizi inandırıram ki, eger onlardan vaxtında istifade etmeseydim, ya insult olardım, ya da infarkt.
Cavanlardan biri dözmedi:
-Yeke kişisen, merifetin, qanacağín olsun, arvad demirsen, uşaq demirsen, ağzínın zibilini dağıdırsan buralara.
-E,düdük oğlu düdük..
-E,düdük oğlu, düdúk, sen ne zibilsen ki, menim üstüme şeşelenirsen?
Bu zaman Elaslanın da qeyret damarı tutdu, bir göz qırpımında o cavan oğlanın üstüne atıldı. Bax, esl mereke de indi başladı, nece deyerler, ara qarışdı,messeb itdi. Bu dava artıq "qlobal" xarakter daşıdı,terefler bir-birini o ki var,ezişdirdiler. Elaslanın da qaşı partlamışdı, sifeti al-qan içinde idi. Nehayet çox nüfuzlu bir seyidin vasiteçiliyi ile dava sengidi, hamı toy mağarına dönmeye başladı.

Zozu da tamaşaçı qisminde bu vurhavuru seyr edirdi ve men ondan, demek olar ki, gözümü çekmirdim. Üzündeki xefif tebessüm, arada dodaqlarının qaçması, gözlerindeki parıltı onun bu merekeden memnun qaldığını gösterirdi. Ele men de memnun qalmışdım, sevgim yolunda ilk fedakarlığımı etmişdim,eger buna fedakarlıq demek olarsa....

İndi o gözler menim üçün yeni bir ümidin başlanğıcı oldu. O ümidin ki,men illerle onu qelbimde gezdirdim,onu her kesden gizlemeye çalışdım, hem xeyallarımda, hem yuxularımda onu oxşadım, ezizledim, yaşatdım...

10-cu sinif... Müsteqil heyata atılmağın birce addımlığı... Men o addımı ancaq Zozu ile el-ele verib daha ürekle ata bilerdim. Amma onda ağlıma da gelmezdi ki, ikimiz de büdreyeceyik, dizimiz deyil, daha çox qelbimiz qanayacaq, bir vaxtlar meni ona bağlayan o ümidler sızlayacaq, qurbanı olduğum o nelbeki gözlere lal bir qüsse hopacaq.

(Ardı var)

Zamin TƏHMƏZOV,
Bakıdakı 295 N:-li orta məktəbin müəllimi

ZiM.Az


.